همه آنهایی که گاراژهای مسیر چاروسا، دیشموک و دشمن زیاری  وسایر مناطق  روزگاری قصد عزیمت به دیارشان را داشتند حتما با چهره زنده یاد مشهدی لهراس دهش آشنا هستند؛ گاراژ دار مهربانی که مدام پل ارتباطی مسافران و رانندگان بود، خسته بود و خستگی را بخاطر علاقه به کارش کنار می گذاشت و از اوایل روز تا پایان شب و آخرین ماشین و مسافر در گاراژ می ماند و تا صبحی دیگر.. 

مشهدی لهراس دهش انگاری هم طایفه و هم خانواده همه بود و وقتی خسته از مسافرت دیگر شهرها به گاراژ دهدشت می رسیدی تا با هماهنگی مشهدی لهراس به دیشموک، چاروسا و یا جایی دیگر عزیمت کنی یه جورایی حس امنیت داشتی و خیالت راحت بود این آخرین ایستگاه است تا به زادگاه خود برگردی… 

انبوه خاطرات خیلی ها اما امروز در شیراز  به آسمان ها پرگشود و حتما همه کسانی که مشهدی لهراس دهش را می شناسند تمام آن نگاه ها، آن آرامش و آن شوخی های خسته درکن ناراحتشان می کند. 

دنیا تا بوده همین بوده و یک روز صبح، عصر و هر زمانی زمان کوچ فرار میرسد و انگاری اصلا خاطره ای نبود و نبودند و نیستند..

شاید وصف حال زنده یادش دهش همین بیت شهریار باشد که گفت؛  

به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم…… به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم

مردی که در نگاه همه مسافرانی که حتی یک بار دیدنش جاودانه ماند و در واپسین روزهای پائیز ۱۴۰۲ عزم سفر آسمان کرد و رفت تا ابدیت.. 

اکنون به یاد مشهدی لهراس دهش خوش قلب و مهربان، خاطره ساز و تمام اتفاقات تلخ وشیرین گاراژ دهدشت به مناطق خیلی ها حسرت وار به گذشته های دور و نزدیک فکر می کنند و یادش، نامش و چهره خاصش در ذهن و جانشان به یادگار می ماند. 

زنده یاد دهش در شیراز به دلیل عارضه قلبی درگذشت.