نسیم راوند- اگر چه طی سال‌های اخیر با انقلاب شکوهمند اسلامی فقر و محرومیت‌ها از چهره شهرها و روستاها رخت بر بسته و دیگر از آن محرومیت‌ها، رنج‌ها و مصیبت‌های قبل از انقلاب خبری نیست اما هر از گاهی در نقطه‌ای از استان کوهستانی و صعب‌العبور کهگیلویه و بویراحمد نقاط محرومی دیده می‌شود که محرومیت‌شان غیرقابل باور است.
انتشار فیلمی از معلمی که برای عبور از رودخانه کفش‌هایش را به دست گرفته و به سختی در حال عبور از رودخانه است تا با طی کردن ۵ کیلومتر دیگر به دبستان مدرسه برسد و به دانش‌آموزان علم بیاموزد ما را بر آن داشت که پیگیر این روستا شویم.روستای پای پره یکی از محرومترین روستاهای دیشموک در استان کهگیلویه و بویراحمد!
سلمان بینا عضو شورای شهر دیشموک در همین خصوص به خبرنگار فارس گفت: چند روستا در دیشموک محروم هستند اما پای پره با داشتن ۵۰ خانوار یکی از محرومترین نقاط دیشموک است روستایی فاقد امکانات اولیه حتی سرویس بهداشتی و حمام، آب آشامیدنی سالم، امکانات بهداشتی و درمانی، نداشتن نفت سفید، پل و جاده دسترسی و هر آنچه که می‌تواند به روستای محرومیت ببخشد تنها دارای پای‌پره‌ای‌ها از امکانات فقط برقی است که خانه‌های گِلی‌یشان را روشن می‌کند.
این عضو شورا شهر دیشموک ادامه داد: این روستا یک مدرسه دو کلاسه دارد که به همت گروه‌های جهادی احداث شده و بالغ بر ۲۰ دانش‌آموز دارد اما جاده دسترسی ندارد دانش‌آموزان و دو معلم این مدرسه باید در فصل پاییز و زمستان که باران می‌بارد و رودخانه وحشی می‌شود با سختی از آن عبور کنند یا آنقدر بمانند تا الاغی بیاید و بتوانند به آن طرف رودخانه بروند تازه اگر در این شرایط باران ببارد که اصلا نمی‌شود به رودخانه نزدیک شد.
وی عنوان کرد: گاهی اوقات حین رد شدن از رودخانه افراد به زمین می‌خورند و دست و پایی می‌شکند عده‌ای هم همراه با جریان آب مسیری را طی می‌کنند تا جایی نجات یابند و آنهایی هم که گله خود را از رودخانه عبور می‌دهند به چشم خود نظاره می‌کنند که آب بخش از گله را با خود می‌برد.حتی سال‌های دور رودخانه قربانی هم گرفته است.
این عضو شورا در شهر دیشموک با بیان اینکه شرایط در روستای رودسمه هم به همین روال است، عنوان می‌کند در روستای پای پره اگر کسی بیمار شود به رسم قدیم یا به چوب بسته و از رودخانه عبور داده می‌شود، یا با الاغ جابه‌جا می‌شود و در خوش حالترین وضعیت ممکن هم اگر در روستا تراکتور یا ماشین سنگینی باشد بیمار را جابه‌جا می‌کند و اگر این‌ها نباشند باید مردم صبر کنند تا بیمار خودش خوب شود و یا از نبود یک جاده دسترسی و پل بمیرد!
بینا با تأکید بر اینکه مردم این روستا در دیشموک از داشتن یک پل ساده هم محروم هستند، گفت: تنها وسیله که در اختیار مردم داده شده چند حلقه لوله سیمانی برای عبور موقت از رودخانه است که این فقط برای روزهای تابستان است اما در پاییز و زمستان آب این حلقه‌های موقت را هم با خود می‌برند و مردم می‌مانند با رنجی که قرار نیست به پایان برسد.
عضو شورا در پاسخ به سوال وسیله گرمایشی و گرم کننده مردم این روستا افزود: مردم این منطقه حتی نفت سفید هم ندارند آنها در گوشه‌ای از خانه‌هایشان چاله‌هایی درست کرده‌اند و برای همه کارهایشان آتش روشن می‌کنند از پخت و پز گرفته تا حمام. و آنقدر در خانه‌هایشان آتش روشن کرده‌اند که دیوارهای خانه‌های گِلی و قدیمی غبار گرفته و سیاه شده است.
بینا ادامه می‌دهد که پای پره آب لوله‌کشی ندارد و فاصله روستا تا لوله آب ۳۰۰ متر است. سال‌هاست قرار است لوله خریداری و آب سالم و لوله‌کشی شده که مجوز کنتور آنها هم از طرف مردم گرفته شود به روستا و خانه‌ها برده شود اما خبری نیست تا مردم در تابستان از آب رودخانه و در زمستان که رودخانه گل‌آلود می‌شود آب از رودخانه بردارند و آنقدر به انتظار بنشینند تا گل و لای آن ته‌نشین و قابل استفاده شود.
وی ادامه داد: تازه اگر برف ببارد از آب برف استفاده می‌کنند و برف را در تانکرهایشان ذخیره می‌کنند تا آرام آرام آب شود، پای پره تاکنون هیچ مسوولی را به خود ندیده و به جز مدیرکل دامپزشکی که یک بار به این منطقه آمده بعید می‌دانم به جزء رنج کشیده‌های این منطقه کسی یا مسوولی بداند اصلا چنین جایی هم در کهگیلویه و بویراحمد وجود دارد.
بینا خاطرنشان کرد: مردم در روستای پای‌پره مایحتاج خود را در فصل‌های پاییز و زمستان تامین می‌کنند تا مجبور نشود روزهای سرد و سخت زمستان از این رودخانه عبور کنند، در این میان خدا نکند کسی بیمار شود و یا زنی بخواهد وضع حمل کند.
اما عامل اصلی که موجب شد به وضعیت این روستا بپردازیم معلم فداکاری بود که با وضعیت سختی در حال عبور از رودخانه بود وی در همین خصوص گفت: امکاناتی مانند پل جاده دسترسی در روستا نیست و مجبوریم با شرایط سخت از رودخانه عبور کنیم.
غفاری ادامه داد: به همراه دیگر معلم همکارم الاغی کرایه کردیم و هفته‌ای ۴۰ هزار تومان به صاحب الاغ می‌دهیم تا ما را از این طرف رودخانه به آن طرف رودخانه ببرد.
به گزارش فارس در فیلمی که هنگام عبور معلمان از رودخانه منتشر شده او به این مورد اشاره می‌کند که کار هر روز ما همین است و هر چقدر با فرماندار و بخشدار تماس می‌گیریم کسی پاسخ‌گو نیست.
باور زندگی در این شرایط سخت آن هم در عصر تکنولوژی و پیشرفت دردناک است، وضعیتی که گویا در نقطه‌ای محروم از کهگیلویه و بویراحمد مردمی که تنها شغل‌شان دامداری است هر روز آن را تجربه می‌کنند.
در این وضعیت گلایه می‌کنیم از رسانه‌های کهگیلویه و بویراحمد، رسانه‌های پرتوان و پرشماری که به جای آنکه به محرومیت‌های کهگیلویه و بویراحمد محروم و عقب مانده از توسعه بپردازند به فکر بازی‌های سیاسی هستند. بازی‌های سیاسی که هیچ‌گاه مرهمی برای این همه محرومیت نبود.
انتهای پیام/۸۲۰۲۴/ر
