با توجه به نقش پررنگ مادران در داشتن خانواده و در نتیجه جامعه‌ای سالم به سراغ گروه مادرانه‌ای می‌رویم که دست به دست هم داده‌اند تا آنجا که می‌توانند برای ایجاد جامعه‌ای جوان فرهنگ‌سازی کنند. با «مادریاری» برای فرزندآوری تلاش می‌کنند و با «ناجی شو» پای نوزادان بی‌گناهی را که به هر دلیل حق حیاتشان را گرفته اند به این دنیا باز می‌کنند...

طبق تحقیقات خودِ غرب، شبکه های اجتماعی قربانیان خود را عموما از بین افرادی که در زندگی های خانوادگی خود دچار مشکل هستند، افسردگی یا شخصیت ضداجتماعی دارند، انتخاب می کنند . افراد در این شرایط روحی به سمت زندگی شبکه ای می روند و اتفاقا آسیب های آن برایشان بیشتر هم خواهد شد. مسئله امروز جامعه سواد سلامت روان است. این گفت وگو با دکتر «مهدی اسماعیل تبار»، مشاور خانواده را بخوانید.

این روزها کمتر کسی پیدا می‌شود که خشم‌اش را فرو ببرد. انگار زندگی برای بعضی از ما صحنه مبارزه‌ای است که تا کسی حرفی زد یا رفتاری انجام داد که ناراحت شدیم، حتما پاسخ کوبنده‌تری به او بدهیم تا در این نبرد پیروز باشیم!

والدین اگر در طول زندگی مشترک دچار اختلافاتی با هم شدند، نباید این اختلافات را با پرخاش و جدل چلوی بچه ها مطرح کنند. بلکه در خلوت بهتر است اختلافاتشان را حل کنند و در جمع بچه ها با آرامش و مهربانی با هم صحبت کنند.

کودکان تا دو سالگی در زمان بازی همدیگر را گاز می گیرند، کتک می زنند و هول می دهند و این خشمشان طبیعی است .

همه می دانند که دوران نوجوانی، دوران سر پر شر و شور عشق و دوست داشتن های موقتی و ظاهری است اما خود نوجوان به خاطر خودمحوری که دارد، تصور می کند این عشق اول و آخر و درست است . خانواده چطور می توانند راه و روش درست را به نوجوان نشان دهند؟

افراد زیادی به دلیل بیماری های جنسی یا از سر بیکاری و تفریح این روزها در فضاهای مجازی گشت می زنند تا بدن کودکان و نوجوانان را شکار گوشی های موبایل و سوژه صفحات مجازی خود برای جذب فالوور کنند. والدین می بایست نسبت به مکالمات و ارتباطات فرزندانشان هوشیار باشند.

بخش اعظم مشکلات زناشویی در دوره همه گیری کرونا و دورکاری افراد، عدم کنترل خشم و استرس ها و ارتباط ناصحیح بین زوجین با یکدیگر است.

«بلاگرها» الهه‌های فضای مجازی هستند که اغلب در فضای بی‌قانون و رهای این روزهای کشور می‌تازند و هیچ قانونی برای رسیدگی به امور آن‌ها وجود ندارد.

گاهی دلیل وخامت رابطه مربوط به یکی از همسران است. یعنی خیلی از اوقات هر دوطرف به یک اندازه در بروز مشکلات سهیم نیستند و نقش یکی بیشتر از آن یکی است. اما می‌بینیم که هر دو مسبب شکل‌گیری الگوهای تعاملی مخربی هستند که از کنترل خارج شده‌اند. بنابراین اینجا زوج‌درمانگر و نوع عمل او بسیار مهم است.